Psychedelische keltische muziek van Salem. Wonderschone soundscapes geproduceerd door een dubieuze trio, verder wil ik mijn woorden er niet aan vuil maken. Doe je ogen dicht en laat je meeslepen! Brrrr, ijskoud.
Eindelijk, een nieuwe single van Midnight Juggernauts. Dystopia (debuutalbum, voor diegene die niet op de hoogte zijn) was donker, duister, disco, dance, rock, niet echt in een hok te plaatsen. Nu zijn ze een iets andere richting op gegaan. Daarom is de eerste luisterbeurt altijd een beetje aftasten, het doorbreken van het geluid van wat je van de Juggers gewend bent. En ja, het is toch echt een lekker nummer!
Miike (jawel, met dubbel i) Snow is een Zweedse band bestaande uit drie leden: Pontus Winnberg, Kristian Carlsson en Andrew Wyatt. De hoge vocalen worden met die van Prince vergeleken en de progressief-elektronische gelaagdheid met Animal Collective. Een vreemde vergelijking op papier, echter als je hieronder op play drukt verzeker ik dat het je aangenaam zult gaan verrassen.
Vandaag heeft Radiohead-frontman, Thom Yorke, een nieuwe band aangekondigd. De afgelopen weken gonsde het al van de geruchten, uiteindelijk heeft een bericht op de website van de band het daadwerkelijk bevestigd. 
Jim James (My Morning Jacket), Conor Oberst (Bright Eyes), M. Ward (M. Ward) en Mike Mogis (Bright Eyes/Producer) hebben eindelijk hun muzikale krachten gebundeld en samen het geplande album opgenomen. Alweer een superband? Ja! Althans, zo werden de heren aangekondigd. Het album luistert lekker weg, echter word ik er niet warm of koud van. De verwachtingen waren hoog, misschien wel iets te hoog? Helaas. Hopelijk doe ik jullie hiermee een plezier!
Multi-instrumentalisten Robbie Furze en Milo Cordell zijn geen onbekenden in de muziekwereld. Beiden beheren een platenlabel en daarnaast had Cordell onder zijn eigen label nummers van onder andere Klaxons en Crystal Castles uitgebracht (toen zij nog relatief onbekend waren). Nadat The Big Pink in het voorjaar hadden getekend bij 4AD en de NME Philip Hall Radar Award voor best new act hadden gewonnen, is hun carrière in een stroomversnelling gegaan. In het najaar zullen zij gaan openen voor Muse.
Deze vier hippe tieners uit de Verenigde Staten (Chicago) maken rammelende garage-rock, ja, zoals veel bands tegenwoordig doen. Echter, het verschil is dat deze jongens een volwassen debuutalbum hebben uitgebracht waar je 'u' tegen zegt. Verschillende recensenten hebben deze solide rammelbak vergeleken met The Black Lips, Jay Reatard en No Bunny. Doe daar wat mee zou ik zeggen!
En daar is die dan. De eerste single van het door Soundbite zo lang verwachte album, Phrazes for the Young. En het kindje heet 11th Dimension. Julian is een held. Maar aan zijn stijl op deze cd moet ik waarschijnlijk wennen. Ondanks dat sta ik nu toch te shaken in de kamer. Inderdaad het is danceable. Op naar Rotown en draaien met die heupen. 
Dark Night of the Soul is an album written by Danger Mouse and Sparklehorse. It features a wide range of singers including James Mercer of The Shins, The Flaming Lips, Gruff Rhys of Super Furry Animals, Jason Lytle of Grandaddy, Julian Casablancas of The Strokes, Frank Black of the Pixies, Iggy Pop, Nina Persson of The Cardigans, Suzanne Vega, Vic Chesnutt, David Lynch, and Scott Spillane of Neutral Milk Hotel and The Gerbils; these singers also had a hand in composing and producing the work.
Ook alweer een jaar oud: Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel, de solo-cd van de lead zanger van Deerhunter. Atlas Sound is mischien wat minder toegankelijker dan Deerhunter, maar net zo bijzonder:
Hierbij een ode aan Serge Gainsbourg (Lucien Ginzburg). Deze dichter, zanger en componist wilde ontsnappen aan de ouderwetse Franse chanson en nieuwe muzikale gebieden ontdekken. En dat is in mijn optiek erg goed gelukt. Gainsbourg werd in het bijzonder beïnvloed door de engelstalige muziekcultuur. Af en toe mixte Gainsbourg Engelse woorden in zijn Franse teksten, tot groot ongenoegen van de Franse elite.
Gonzales (Jason Charles Beck, Canada) is een muzikant in hart en nieren. Velen typeren hem als een duizendpoot, want naast een virtuoos op de piano, is hij ook een producer en een songwriter voor veel bekende artiesten (Feist, Peaches, Mocky etc.). Bovendien is Gonzales niet vies van een potje vuige electro. Oja, last but not least, hij heeft zichzelf dit jaar ook nog eens weten te vereeuwigen in het Guinness Book Of World Records, door langer dan 27 uur piano te spelen. Petje af!
Rip-remix Manifesto is een documentaire over copyrights en remixen. Grappig dat het in Nederland legaal is om te downloaden (maar niet om te up-loaden) terwijl in Amerika mensen daarvoor 5 jaar de bak in gaan. Ook nog een beetje educatie op Soundbite dus!
Surf = 2009/2010?
Alweer het vierde album van deze talentvolle, doch dubieuze muzikanten uit de Verenigde Staten. Het schijnt dat de bandleden in een duister bos uit Pennsylvania als een feniksen zijn herrezen. Met het album 'Eating Us' lijkt de band eindelijk het vuur weer te hebben gevonden. Hun muziek wordt gekenmerkt als zweverig en spooky, maar tegelijkertijd down to earth door eenvoudige melodielijnen. Ofwel, in één woord samengevat, synthedelica. Tja, wat zegt dit nou? Voor de liefhebbers van Air, The Album Leaf, M83 en Portishead is dit in ieder geval zeker een aanrader!
Vanaf nu heb ik er schijt aan. Niemand zit te wachten op beschrijvingen als cathchy new wave post-punk eighties pop jam, want wat zegt dat nou? Ik geef gewoon weer een vergelijking: Velvet Underground, Jesus & Mary Chain en 120 Days. Dan weten we tenminste of we moeten luisteren of niet. Echt origineel is de band daarom ook niet, maar het klinkt wel lekker.
Wooden Constructions brengt je jungle beats disco noise house-around-the-corner-grooves step up of zoiets. De bandnaam is te danken is aan de stijl van de drummer. Houterig of niet, swingen doet het wel. Hun debuut-EP Don't Ask Me Man, I Don't Know Either is te bestellen via hun myspace
